Is Gods genade genoeg? 

Dit is een vraag waar ik dit jaar extra bij stil heb gestaan. Wat als je dierbaren achter elkaar hebt begraven waaronder je moeder, je door je gezondheid maar 2 weken per maand volledig kan functioneren, je je baan verliest en thuis komt te zitten met een burn-out? Als je situatie niet veranderd, is Gods genade genoeg?  

Dit jaar was een jaar van zelfreflectie, zelf ontwikkeling en een jaar van herstarten. Dit was een jaar om terug te gaan naar mijn eerste liefde. In het begin van dit jaar voelde ik mij als Job, toen ik zo ernstig ziek werd waardoor ik niet kon functioneren en ik mijn baan was kwijtgeraakt was dat de laatste druppel in mijn emmer. De ophoping van heftige situaties begon al jaren geleden sinds 2013. Jaar in en jaar uit gebeurden er verschillende dingen die het leven erg zwaar maakte. In de afgelopen jaren was ik dierbare familie kwijtgeraakt, mijn gezondheid brokkelde af terwijl mijn medicatie lijst toe nam, en was ik ook mijn bron van inkomen kwijtgeraakt en moest ik mijn plannen en levensstijl zoals ik gewend was ook opgeven. Als mens gingen er verschillende gevoelens door mij heen. Ik was verdrietig, boos en ik was teleurgesteld in mezelf. Het werd mij allemaal te veel, wanneer is het genoeg? Het was een periode van aaneenhoudend rouwen op verschillende manieren als een jonge vrouw. Ik had een dieptepunt bereikt in mijn leven, zo zag ik mezelf niet toen ik als jong meisje mijn reis met de Heer begon. Zelfs mijn relatie met God, wat mijn eerste en meest kostbare relatie was, kwam ook hieronder te lijden.  

Als 4-jarige werd ik verliefd op Jezus en ben ik opgegroeid met het woord en de Heer. In eerste instantie in een gezin waarvan mijn ouders geen relatie met Jezus hadden maar later deze wel hadden ontwikkeld. Ik ben opgegroeid als tiener dansend voor de Heer, dienend in mijn kerkgemeenschap op verschillende posities en vervolgens als volwassen ook in de leiderschap en als spreekster. Het woord van God was mijn beste vriend. Mijn tijd met God was zo kostbaar, voor mij was het alsof ik op avontuur ging met de Heer. Wanneer ik het woord las was het alsof we samen op zoek naar schatten gingen. Ik verheugde mij altijd op mijn stille tijd met God en ik vroeg mij altijd af wat de Heer weer zou gaan openbaren in Zijn woord. Wanneer ik het woord lees is het alsof ik zelf daar ben, wandelend met Jezus samen met de discipelen, vechtend met Goliath, huilend met David wanneer hij rouwde om Saul en Jonathan en ik voelde mij onoverwinnelijk bij elke openbaring van de Heer in Gods woord over mijn erfenis in Christus. Ik liep over van vreugde om deze openbaringen met de wereld te delen. En met de tijd begon ik dat meer en meer te doen. Voor mij was het Woord Ja en Amen. 

In de jaren dat ik de Heer diende ging ik steeds meer en meer doen in het koninkrijk van God en in de kerk. Ik was een bezig bijtje geworden die van alles tegelijk deed. Ik vond het geweldig om in het huis van de Heer te zijn en ik was als een spons bereid om te leren. Mijn moeder speelde een belangrijke rol in mijn geloof omdat ik bij haar onbeschaamd mezelf kon zijn in de Heer. Toen zij overleed was ik mijn bijbel maatje kwijt, die samen met mij verheugde in het woord, maar ook degene was die samen met mij streed in geloof. Na haar overlijden herinnerde ik haar woorden waarbij ze zei je mag huilen als ik er niet meer ben maar blijf niet in de put zitten, vervul je roeping en leef het leven die je van God hebt gekregen. Ik heb geen geld om jullie als erfenis te geven maar mijn erfenis is mijn geloof. 

Mijn relatie met God was in mijn periode van rennen, van leuke avonturen en schattenjacht als de dochter van de Heer gegaan naar Meester en knecht

Nou heb ik zeker gehuild na haar overlijden maar ik was zo boos op de duivel dat ik niet echt uitvoerig heb gerouwd zoals een ander dat misschien gedaan zou hebben. Ik begon heel hard te rennen totdat ik verplicht was, vanwege mijn gezondheid en alle onverwerkte gevoelens van alles wat ik had meegemaakt, om te stoppen met rennen. Mijn relatie met God was in mijn periode van rennen, van leuke avonturen en schattenjacht als de dochter van de Heer gegaan naar Meester en knecht gefocust op het werk van de Heer en het dienen van anderen. Mijn relatie met God was voor anderen geworden in plaats van op de eerste plaats voor mij en God. Nadat ik al mijn taken had neergelegd en niet meer actief met anderen bezig was kwam ik tot deze openbaring. Ik was altijd bezig met er voor anderen zijn en anderen helpen. Mensen wisten mij altijd wel te vinden als zij een nood hadden of als zij iemand nodig hadden om iets te doen. Ik had een “Jezus complex” ontwikkeld en voelde alsof ik als christen altijd beschikbaar moest zijn om te helpen of een ander te “redden”.  Toen ik de openbaring kreeg dat ik dat niet hoefde te zijn omdat Jezus de enige Redder is die de mens nodig heeft, kon ik beginnen met loslaten. Ieder mens mag zelf investeren in hun eigen relatie met God en als ze hulp nodig hebben zijn er ook voldoende professionals waar zij bij terecht kunnen. Ik hoefde geen gratis psycholoog te zijn voor mensen en ik was niet verantwoordelijk voor hun leven. Dit zorgde ervoor dat ik een seizoen inging van isolatie. Ik ging van 24/7 beschikbaar zijn naar 24/7 op niet storen. De COVID periode vond ik helemaal niet zo erg als het ging om het isoleren. En eerlijk gezegd wilde ik in deze periode niet eens diepe gesprekken met God voeren, diepe gesprekken leidde altijd naar contact met mensen en dat wilde ik niet. Volledig God loslaten kon ik niet, alleen al de gedachte dat ik mijn rug naar God zou keren zorgde ervoor dat ik ging huilen. Dus ik hield het oppervlakkig, op zoek naar schatten en op avontuur met God in het woord was ver te zoeken. Maar in deze periode heb ik geleerd genade te hebben voor mezelf en in genade van de Heer te zijn. Het was oké om gewoon te zijn en te bestaan zonder dat ik constant iets moest doen. Ik kon focussen op het herstel van mijn relatie met God, teruggaan naar mijn eerste liefde en zelfreflectie doen naar waar het mis is gegaan.  

Omdat ik altijd bezig was met hulp geven heb ik nooit geleerd om zelf hulp te vragen. Het zat niet in mij om dat te doen, want ik wilde niemand belasten. Dus ik ging op eigen houtje mezelf proberen te “fixen”. In deze periode stuurde God enkele familie leden en dierbare zussen in de Heer naar mij toe en zij benaderden mij altijd wanneer ik emotioneel en/of lichamelijk aan het lijden was. Het was altijd op de juiste tijd precies wanneer ik het nodig had. Zij bemoedigden mij, baden voor mij, deelden het woord met mij en waren een luisterend oor of schouder waar ik op kon huilen. Ik zag Gods liefde en genade in deze mensen om mij heen. Hij heeft mij geen moment alleen gelaten en ik ben Hem dankbaar hiervoor. Ik moest leren loslaten, hulp vragen en gewoon genieten van de zegeningen die ik had.  

Maar gedrag dat je herhaaldelijk jaren hebt gedaan leer je niet zo snel af. Ik begon weer te rennen zodra ik mij beter voelde maar mij focus was op mijn carrière. Ik had doelen en ik had plannen dus ik moest doorbijten om deze te bereiken en uit te voeren. Ik was nog steeds de yes girl, omdat mijn gezondheid nog steeds niet optimaal was ging ik overcompenseren voor de dagen en weken waarvan ik ziek was. Het werd een vicieuze cirkel van ziekte en overcompensatie en toen de drukte en personeel te kort op werk te veel werd kon ik het niet meer aan. Dit was in januari 2023 zoals mijn getuigenis mee begon. Ik werd nu verplicht om thuis te zitten en helemaal niets te doen. Daarnaast kreeg ik ook te horen dat mijn contract niet verlengd werd omdat het beter was om op mijn herstel te focussen. Na mijn herstel zou ik welkom zijn om terug te komen. Het was een maand van afscheid omdat de Heer mij ook in deze maand had geopenbaard dat ik ook afscheid van mijn gemeente van 22 jaar moest nemen. Dit was zo mooi geleid door de Heer dat ik in liefde en genade een laatste gesprek met mijn pastor gehad heb en met een warme knuffel mocht vertrekken. Er was begrip voor mijn situatie en waarom ik deze stap moest nemen. Dit is een getuigenis op zichzelf maar dat is een getuigenis voor een andere keer. 

Mijn enige focus moest zijn op herstel voor mezelf dit jaar. Geestelijk was ik herstellende maar lichamelijk en emotioneel was ik in een diepe put. Ik was onderhand een regulier bij de huisarts, het was zo erg dat de assistente mij bij naam kende en niet eens mijn geboortedatum hoefde te weten. De huisarts stuurde mij naar een neuroloog voor de migraine aanvallen waarbij ik erachter kwam dat de migraine is ik sinds mijn 6^e had zich had ontwikkeld tot een heftige vorm van migraine die gepaard ging met hormonale wisselingen. Preventieve medicatie hielp niet en het enige wat ik kon doen was medicatie slikken tijdens de aanval en stoppen wanneer het voorbij was. Ik moest leren hiermee te leven en het te accepteren. Ondertussen was ik ook het traject begonnen voor de burn-out bij een psycholoog. Ik werd geconfronteerd met mijn zwakheden en al het gedrag die ervoor gezorgd heeft dat ik in deze situatie terecht gekomen was.  

Daarnaast begon ik ook weer op avonturen te gaan met de Heer, ik had nu geen afleidingen en alle tijd van de wereld. Nu waren er 2 vragen die ik had gehoord en die aan mij gesteld werden die heel veel voor mij betekend heeft in dit seizoen. In een podcast vertelde een voorganger zijn getuigenis waarin God aan hem vroeg: ‘Als op dit moment, dit punt in je leven, helemaal niets meer zou veranderen en alles hetzelfde zou blijven, ben Ik dan genoeg?’ 

En bedenk dan dat ik op dat moment in mijn diepste put zat, geestelijk, emotioneel en lichamelijk. Materieel had ik niks voor mezelf, ik heb geen partner en kinderen, geen kerkgemeenschap en dit zou betekenen dat toekomstige dromen ook niet meer zou uitkomen. Is God dan genoeg? Zal ik verder kunnen leven en kunnen genieten van mijn leven met God? En het antwoord hierop was ja.  

Hoewel er verschillende dingen waren die ik miste in mijn ogen en nog graag wilde hebben, was ik dankbaar voor mijn onveranderde God en beste vriend. Degene die mij elke dag wakker maakt en die ervoor zorgt dat mijn hart klopt en ik adem kan halen. Degene die mij een liefdevolle familie heeft gegeven die er voor mij is, een dak boven mijn hoofd heeft gegeven en een warm bed. Degene die ervoor zorgt dat ik met een volle buik naar bed kan elke dag. Degene die nooit veranderd en mij nooit in de steek zou laten al had ik geen van de zegeningen die ik in mijn leven heb. God als persoon was voor mij veel belangrijker dan alles wat Hij mij kon geven. De vreugde die ik van Hem krijg en de vrede die ik heb in onze relatie is meer dan voldoende voor mij.  

Maar Hij heeft tegen mij gezegd: Mijn genade is voor u genoeg, want Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht. Daarom zal ik veel liever roemen in mijn zwakheden, opdat de kracht van Christus in mij komt wonen. Daarom heb ik een behagen in zwakheden, in smadelijke behandelingen, in noden, in vervolgingen, in benauwdheden, om Christus’ wil. Want wanneer ik zwak ben, dan ben ik machtig.

2 Korinthe 12:9-10 HSV

Deze Bijbeltekst werd mijn levende werkelijkheid. Als een voormalig perfectionist, people pleaser die chronisch ziek was de afgelopen jaren weigerde ik om zwak te zijn of te accepteren dat ik zwak was. God openbaarde aan mij dat mijn stoerheid en perfectionisme ervoor zorgde dat Hij geen ruimte had om zijn kracht te tonen en zijn kracht te volbrengen in mij. Door alles zelf te willen doen ontnam ik God zijn plek om te voorzien in alles waar ik zwak in was. Dit was het moment dat God mijn ogen had geopend om te kijken naar alles waar ik mee gezegend was in dit leven en een immense rust vulde mijn hart. Gods genade is genoeg voor mij. Ik ben zwak en mag mezelf volledig overgeven aan God in genade en mag Zijn woord volledig toelaten in mijn leven. Ik mag zijn wie Hij mij gemaakt heeft om te zijn en het maakt niet uit wat geen ander mens van mij vindt of verwacht. Wat God vindt en verwacht was het enige waar ik op moest richten. 

Dus toen ik de week daarop gevraagd werd of ik ooit aan zelfmoord had gedacht in de moeilijkste momenten van mijn leven kon ik zeggen dat ik wel kon begrijpen dat mensen zulke gedachten zouden kunnen krijgen in dat soort situaties. Maar ik ben gezegend dat toen ik mijn dierbaren moest begraven achter elkaar, God daar met mij was. Toen mijn gezondheid mij faalde was God daar die mij kracht gaf. Toen mijn financiën wegviel was God nog steeds daar om te zorgen dat ik niets te kort kwam. Toen ik overweldigd was door mijn emoties was God daar om mij te troosten en stuurde Hij mensen om mij te bemoedigen. Alle omstandigheden en situaties veranderen net als seizoenen maar de enige constante factor in elke seizoen is dat God er altijd zal zijn. God is getrouw en Hij faalt nooit. Zolang ik nog op aarde ben en leef is er altijd hoop en zal er altijd een reden zijn om God te prijzen als ik maar mijn ogen op Hem richt.  Hierdoor is er elke dag een reden om van het leven te genieten en de goede strijd van geloof te blijven strijden.  

Mattheus 6:33 HSV 
Maar zoek eerst het Koninkrijk van God en Zijn gerechtigheid, en al deze dingen zullen u erbij gegeven worden.  

Ik ben teruggegaan naar mijn eerste liefde waar Gods woord Ja en Amen is. God heeft dit werkelijkheid gemaakt in mijn leven. Ik heb mijn relatie met God hersteld, de vuur en passie van God is terug in mijn leven. God heeft mij gebracht naar een nieuwe gemeente waar ik helemaal op mijn plek ben en die mij terugbracht naar mijn tiener jaren van avontuur met God en de openbaringen in Zijn woord. God is nu geweldige dingen in mijn leven aan het doen en ik ben zo blij en dankbaar hiervoor! 

Vanuit het diepst van mijn hart wil ik je bemoedigen met mijn getuigenis. Zoals Hebreeën 4:14-16 zegt Jezus is bekend met je zwakheden, verzoekingen en pijn, Hij weet wat je doorheen gaat en vraagt je vandaag om vrijmoedig naar de troon van genade te gaan en te ontvangen wat je nodig hebt op het juiste tijdstip. Zijn genade is meer dan genoeg! 

God zegen je rijkelijk en een dikke knuffel van je zus in de Heer, 

Sunely Helmijr 

LET’S CONNECT!
Laat een lieve comment voor onze zus Sunely achter en wil je ook je getuigenis delen? Neem dan contact op via info@blmng.com.